Friday, March 27, 2020

Βελόνα στο παρκέ

Αγαπητό ημερολόγιο,

άμα δεν έχει ζήσει κανείς με τη γιαγιά του, τότε δε μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να σου πέφτει (εκείνο το οκτάγωνο μπλε) κουτάκι με καρφίτσες στο πάτωμα, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος ένας έφηβος (τότε) ή ένας 45άρης εργένης (σήμερα) να έχει σπίτι του ένα κουτί γεμάτο καρφίτσες. Εκτός κι αν είναι ράφτης ή συντρέχουν άλλοι ψυχιατρικοί λόγοι. Κι ως εκ τούτου, ο αδαής αυτός, δεν έχει νιώσει στη ζωή του εκείνη την ακόρεστη παιδική ηδονή, να σαρώνει κανείς το πάτωμα μ' ένα μαγνήτη, τσακώνοντας τις ύπουλες αντάρτισσες. Τώρα ο κόμης του Μπουφόν δεν ξέρω αν είχε γνωρίσει τη γιαγιά του κι αν την είχε, προφανώς, δε θα την έβαζε να ράβει, κοτζάμ κόμης! Πώς του 'ρθε, τώρα, η παρακάτω ιδέα, ένας θεός γνωρίζει, αλλά έμεινε στην ιστορία ως «το πρόβλημα της βελόνας του Μπουφόν». Δε θυμάμαι πού ακριβώς το διάβασα, πιθανότατα σε κάποια από τις φετινές αφορμές του πι, αλλά χαμογέλασα και μόνο στ' όνομα, πήρα μια γεύση, μου φάνηκε πρωτότυπο κι ενδιαφέρον. Έπιασα να διαβάζω το αγγλικό λήμμα της Wikipedia κι ομολογώ πως ήταν από τα ελάχιστα λήμματα, των οποίων την ανάγνωση απόλαυσα. Καλογραμμένο και καλοραμμένο, λόγος κι ακολουθίες συμπερασμάτων κυλούν στρωτά και με συνέπεια. Το πιο πιθανό, γραμμένο κυρίως από έναν και μάλιστα άτομο μ' εξαιρετικά διαυγή σκέψη. Αξίζει τον κόπο, άμα δεν έχεις τίποτε καλύτερο να κάνεις, μέρες που είναι, απομόνωσης και ανασύνταξης δυνάμεων. Ημερολόγιο, εγώ δεν έχω να προσθέσω τίποτα κι ο μόνος λόγος που γράφω εδώ είναι γιατί - σου θυμίζω - κρατώ ετούτα τα μικρά σημειώματα ως υπομνήματα πραγμάτων, τα οποία μου φάνηκαν προς στιγμήν ενδιαφέροντα. Μικρά κουτάκια μνήμης, ώστε να μπορώ ν' ανατρέχω ευκολότερα στις διαδρομές εκείνες, που κάποτε περπάτησε ο νους μου. Au revoir mon petit!


No comments :

Post a Comment