Monday, July 23, 2018

Αίμα, δάκρυα, εξισώσεις

Αγαπητό Ημερολόγιο,

Δυο μήνες κι ένα εγκεφαλικό επεισόδιο μετά, κατάφερα επιτέλους να βάλω μια τελεία στο μικρό μου πόνημα για τις τριτοβάθμιες εξισώσεις. Νιώθω, να σου πω την αλήθεια, μια κάποια ανακούφιση. Δε με κούρασε τόσο ο όγκος της εργασίας - στην πραγματικοτητα, δεν είναι τόσο μεγάλος - όσο εκείνη η ψυχωτική εμμονή μου να σβήνω και να γράφω και να μη μένω ικανοποιημένος με τίποτα. Το παράδοξο είναι - κι οφείλω να το παραδεχτώ - ότι παρά τη συσσωρευμένη κούραση των τελευταίων γεγονότων, ήδη ένα σωρό ιδέες κατακλύζουν το μυαλό μου, για χίλιες-δυο μελλοντικές προσθήκες. Εν ευθέτω χρόνω, που λένε και οι πνευματικοί ανθρώποι. Το πιθανότερο, μάλλον, είναι ετούτη η πρώτη προσπάθεια να μείνει έτσι ακριβώς: πρώτη προσπάθεια! Πρώτη και μοναδική.

Ωστόσο, πώς τα καταφέρνω πάντα έτσι; Να ξεκινάω, δηλαδή, τα πράγματα μ' άπειρο μεράκι και στο τέλος να βλαστημάω και ν' αγκομαχώ, προκειμένου να ολοκληρώσω; Μόνο ένας θεός το ξέρει. Οποιοσδήποτε θεός, δεν έχω προτίμηση. Τέλος πάντων, επιστρέφοντας κάποτε στο σπίτι κι αποφασίζοντας να ξαναβάλω μπροστά το πληκτρολόγιο και τις συνηθισμένες νευρικές μου κρίσεις, ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν (και είναι) μην μου 'χει περισσέψει κανά κουσούρι απ' το ισχαιμικό κι έχω γεμίσει 81 σελίδες με ασυναρτησίες. Στην περίπτωση τούτη, όλες μου ελπίδες επαφίονται στην καλή θέληση και την επιείκεια των αναγνωστών. Διαφορετικά, κακό χρονο να 'χουν, οι αλήτες!

Ημερολόγιο, δε θα σου γράψω περισσότερα σήμερα. Είναι ήδη άπειρα, όσα έχω γράψει τις τελευταίες μέρες και δεν υπάρχει κανένας λόγος, μα και τίποτα περισσότερο να προσθέσω, προς το παρόν. Σου αφήνω, λοιπόν, ετούτη την ταπεινή παρακαταθήκη να την κάνεις ό,τι θες. Θες να τη μοιράσεις ελεύθερα στον κόσμο, να 'χει χαρτί για να σημειώνει τηλέφωνα στο περιθώριο; Θες να την καταχωνιάσεις για πάντα στ' αζήτητα του διαδικτύου; Από μένα, έχεις το ελεύθερο και μου είναι παντελώς αδιάφορο.Όχι, όχι! Δεν είναι καν θέμα εμπιστοσύνης. Απλά θέμα κούρασης. Το μόνο, πλέον, που επιθυμώ είναι ένα μαξιλάρι από κοχύλια. Να γείρω και να σκεπαστώ μ' αρμυρίκια και φλοίσβους. Να πάψει ο νους να προχωρά και να ζυγίζει κάθε βήμα. Μονάχα ν' αφουγκράζεται. Πλήρης, όντας κενός. Κι αν τελικά δε μπορέσω να ξεφύγω, εντελώς, από τις χρόνιες έξεις και τις αριθμητικές υποτροπές, ας είναι να μετρώ μονάχα τούτα : τζιτζίκια, χαμόγελα και το αντίτιμο για τους καφέδες ...

Γενική μέθοδος επίλυσης Εξισώσεων 3ου βαθμού , λοιπόν ...

... και καλό καλοκαίρι, σιωπηλέ μου φίλε !!!