Thursday, April 30, 2020

Στον αστερισμό της αυτοϋπονόμευσης

Αγαπητό ημερολόγιο,

γνωρίζεις πολύ καλά πως ο τίτλος προφανώς δεν αναφέρεται σε μένα, καθώς η προσωπική αυτοϋπονόμευση - η αυτο-αυτοϋπονόμευση θα λέγαμε - δεν είναι δα και καμια είδηση της προκοπής, παρά κοινός τόπος και the story of my life που λένε στο χωριό μου. Πρόσεξε όμως για όσα πω στη συνέχεια, ώστε να 'μαστε ξηγημένοι, πέραν μιας μικρής απογοήτευσης, δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση προσβολής ή χλευασμού προς τους (μάλλον) συναδέλφους. Τουναντίον κι ίσα-ίσα, που η προαναφερθείσα απογοήτευση πηγάζει από αυτήν ακριβώς την αντίφαση, δηλαδή εγώ να ξεκινώ την ανάγνωση του άρθρου με πολύ μεράκι μα στην πορεία οι ίδιοι οι συντάκτες να εγκαταλείπουν εαυτούς έρμαιους στην ευκολία, ξοδεύοντας το μεγαλύτερο μέρος της φαντασίας τους περισσότερο στη σύλληψη μιας χαριτωμένης ιδέας, παρά στην εκτέλεσή της. Αναφέρομαι στο τεύχος 112 του Ευκλείδη Α΄ της Ε.Μ.Ε. όπου οι Μαρία Ρουσούλη κι ο Γιώργος Καραφέρης στο άρθρο τους «Κριός... Ζυγός... Ιχθείς... με Γεωμετρία να τα δεις» ξεκινούν δυναμικά, προτρέποντας εμάς και τους μαθητές μας να φανταστούμε ή να συνθέσουμε τα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου με στοιχειώδη γεωμετρικά σχήματα, όπως τόξα (κύκλων) κι ευθύγραμμα τμήματα. Και θα 'χε πολύ πλάκα αν δε διαπιστώναμε, ήδη από τα πρώτα κιόλας σχήματα, πως δε βλέπουμε όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα, παρά θωρούμε άλλα αντ' άλλων. Διαφορετικά, θα πρέπει να προσάψω στους αρθρογράφους μιαν άτοπη ανεμελιά, καθώς τα ζωδιακά σύμβολα δεν είναι δα και τίποτα περίτεχνα, δαιδαλώδη αραβουργήματα, ώστε να δικαιολογείται η προσφυγή σε αφαίρεση πλεονάζουσα αυτής που ήδη συνιστούν τα σύμβολα καθαυτά.

Έτσι, για παράδειγμα, τα κέρατα του Κριού δεν εξαντλούνται σε ημικύκλια αλλά συνιστούν μη κυρτά τόξα, όπως υποδηλώνεται ξεκάθαρα από την καμπυλότητά τους. Η χρήση ενός απλού κανόνα θα επανέφερε στην τάξη και το πλέον αλλήθωρο μάτι. Δεν είναι δα και τίποτα κόπος, λοιπόν, να τραβήξει κανείς με το ποντίκι του ίσαμε και τριάντα μοίρες παραπάνω.


Ο κακομοίρης ο Ταύρος, ακόμα χειρότερα, έμεινε με το μισό κέρατο στο χέρι, έτσι ως κουτρουβιαλιάστηκε από θεαματική εκθετική συνάρτηση (στην εισαγωγή) σ' ένα ξερό και πρόχειρο ημικύκλιο. Αντί, όμως, να σπαταλούμε δυνάμεις σε ανύπαρκτα ισόπλευρα τρίγωνα για να πλουτίσουμε το αποτέλεσμα δευτερευόντως θα μπορούσαμε μ' ελάχιστο κόπο να συναρτήσουμε δύο ακόμα αντεστραμμένα τόξα, προκειμένου να πάρουμε ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα, όπως υποδεικνύω παρακάτω.


Κι ενώ από τη μία βλέπουμε ημικύκλια εκεί που δεν υπάρχουν (είτε υπάρχουν μόνο κατά προσέγγιση), από την άλλη τα προσπερνούμε αδιάφορα όταν μας τρίβονται στη μούρη με τον πλέον εξόφθαλμο τρόπο. Αλλιώς πώς να εξηγήσω ετούτη τη δουλειά του ποδαριού με την οποία ξεπετιέται, λίγο αργότερα, το σύμβολο του Παρθένου - κάτι Ημερολόγιο που με θίγει και προσωπικά, ένεκα δηλαδή εκείνης της σωτήριας 24ης Αυγούστου του '74.


Κι επιμένω πως πρόκειται για δουλειά του ποδαριού, καθόσον δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος γι' αυτή την αψυχολόγητη διασκευή πασιφανών ημικυκλίων σε... ευθύγραμμα τμήματα! Με την ίδια λογική θα μπορούσε κανείς, δηλώνοντας αντιρρησίας συνείδησης, να πιάσει και να κατασκευάζει τα πάντα μονάχα μ' ευθύγραμμα τμήματα, αφήνοντας τόξα και διαβήτες στο ράφι να μαζεύουνε ακάρεα. Ωραίες και παστρικές γραμμούλες, που όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν, όπως σ' εκείνα τα χαριτωμένα παιχνίδια των περιοδικών, όπου συνδέει κανείς αριθμημένες κουκίδες προκειμένου ν' αποκαλυφθεί το κρυμμένο έργο τέχνης. Όμως στη σημερινή εποχή της διαστημικής τεχνολογίας copy-paste, δεν υπάρχει καμια δικαιολογία για 'κείνον που εργάζεται μ' υπολογιστή και ανατομική πολυθρόνα, αντί να παθαίνει κύφωση πάνω από ξύσματα γραφίτη και τριμμένη γομολάστιχα. Άσε που, ούτως ή άλλως, δεν ήταν στις αρχικές προθέσεις των καλών συναδέλφων αυτή η ισοπέδωση, οι οποίοι ρητώς αναφέρουν τη χρήση τόξων στην εισαγωγή τους! Ορίστε κι η δική μου πρόταση, υλοποιημένη με χρήση ελάχιστης ευφυΐας, μα περισσότερο με χρήση 300 επιπλέον δευτερολέπτων από τη ζωή μου.


Μ' αν είναι να γκρινιάζουμε οι Παρθένοι τι να πουν τότε οι κατακαημένοι Υδροχόοι, οι οποίοι είδαν με έκπληξη και δέος τα κύματα του Δουνάβεως να μεταμορφώνονται σε πριόνι του σχιζοφρενή δολοφόνου. Και δε λέω, αν πρόκειται για γραφιστική διάθεση κι αισθητική πρόταση, να πάω πάσο. Ας γινόταν, λοιπόν, ένας κόπος παραπάνω να παρουσιαστούν δύο παραλλαγές, αφού υπάρχει περιθώριο.


Με λίγη καλή διάθεση κι ανεκτικότητα, ωστόσο, όλα συγχωρούνται. Εκείνο που δε συγχωρείται είναι η κακοτεχνία που βγάζει μάτι μαζί με λίγο φρύδι, την οποία θα πρέπει να την πατάξουμε αλύπητα και δίχως έλεος. Ο Αιγόκερως είναι ο ορισμός του μένω μεταξεταστέος στα καλλιτεχνικά. Προσωπικά, μου φαίνεται παράδοξο πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που θεωρεί αξιοπρεπή την παρακάτω υλοποίηση, να έχει γενικότερα επαρκή οπτική αντίληψη ώστε κατασκευάζει κάποτε σωστές εφαπτομένες, μηνίσκους ή να επιλύει, εν γένει, γεωμετρικά προβλήματα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου κι οι δε οφθαλμοί του οι πύλες της αβύσσου. Προφανώς και γίνεται Ημερολόγιο, δεν πάω να βγάλω άχρηστους τους συναδέλφους, απλά αδυνατώ να κατανοήσω το πώς. Σημείωση: Παρατηρείς, φυσικά, την ειρωνία τα πάντα να γίνονται ημικύκλια; στον Κριό τα μη-κυρτά, τα κυρτά εδώ;



Τόσο δύσκολο πια;;

Έτσι που λες Ημερολόγιο κι ίσως να με περνάς για πικρόχολο μα, καθώς προείπα, μία είναι η βασική μομφή μου, καθόσον είμαι σχεδόν βέβαιος για τις ικανότητες των συναδέλφων: επαναπαύτηκαν στην εκτελεστική ευκολία, στην αισθητική προχειρότητα, όταν θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά περισσότερα, ειδικά στους νεαρούς φίλους που μας παρακολουθούν από το Studio στην Παιανία (άσχετο). Οι εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, οι οποίες παρατίθενται, είναι απλές σάλτσες. Στην εποχή μας ο καθένας μπορεί να τις ανακαλύψει εύκολα και γρήγορα δίχως να 'χει ανάγκη τον Ευκλείδη. Αλλά τη σωστή αντίληψη, την ορθή οπτική και προοπτική δε την μαθαίνει κανεί εύκολα στο διαδίκτυο της φτήνιας και της διαφημιστικής ξεπέτας. Εδώ είναι η ανάγκη να επιμείνει κάποιος ενώπιον των παιδιών, να πρεσβεύσει έναν άλλον κόσμο ποιότητας. Δεν έχουμε έλλειμα στην πληροφορία Ημερολόγιο, στο μεράκι έχει πέσει σιτοδεία. Να βλέπεις ανθρώπους να «φτιάχνονται», να πορώνονται, ν' αφιερώνουν όχι - προς θεού! - το 100% τους αλλά έστω μια μικρή σταλίτσα από εκείνη τη χρυσή ύλη που ξεχωρίζει τους εαυτούς τους, που κάνει τη ματιά τους μοναδική. Αυτό έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη κι όχι μία ακόμη χρηστική διεκπεραίωση, ώστε να γεμίζουμε σελίδες κι εντυπώσεις.

Σαν υστερόγραφο - μόλις το σκέφτηκα - ας σου επισημάνω Ημερολόγιο και τούτο: εννοείται πως όλα τα προηγούμενα αναιρούνται στην περίπτωση που πρόκειται, απλώς, για εργασία μαθητών. Ή, μάλλον ορθότερα, δεν αναιρούνται οι παρατηρήσεις, παρά μόνον η μομφή. Παρόλα αυτά, στο εσώφυλλο διαβάζουμε πως η καλή Ρουσούλη είναι αποκεντρωμένη συνεργάτις (Καστοριά) της συντακτικής επιτροπής. Αυτά. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, καλέ μου φίλε! Έχουν πέσει πολλά στην αντίληψή μου τελευταία και τι να σου πρωτογράψω!

No comments :

Post a Comment