Wednesday, March 6, 2019

Μαθηματική αηδία!

Αγαπητό Ημερολόγιο,

φαντάζομαι το γνωρίζεις, πως το 2018 η Μαθηματική Εταιρεία γιόρτασε τα 100 χρόνια, από την ίδρυσή της. Ε, πώς να μην το γνωρίζεις, βέβαια, όταν με κάθε δυνατή ευκαιρία, σου τρίβουνε στη μούρη την τιμητική κουράδα και το σκατόχαρτο, που σε καμία περίπτωση δεν άξιζαν, μα κέρδισαν από σκοπιμότητες τόσο προφανώς πολιτικά ορθές; Τι άλλο κατέκτησε, τα τελευταία χρόνια, η Εταιρεία ετούτη, που θέλει να λέγεται «Μαθηματική», πέραν δηλαδή της αιωνιότητας; Και μια χελώνα ζει, βεβαίως, πάνω απ' τα εκατό, μα δεν είδα να τριγυρνά καμία με βραβείο κολλημένο στο καβούκι. Αν, φυσικά, η Μ.Ε. άξιζε κάποτε περισσότερα, δεν μου πέφτει λόγος να κρίνω. Μου πέφτει λόγος, για τη Μ.Ε. που γνώρισα, δηλαδή τη σημερινή, της εποχής μου. Ετούτο το ακαλαίσθητο, αρτηριοσκληρωτικό μόρφωμα, όχι απλά δεν αξίζει τιμητικής διάκρισης, αλλά αντιθέτως του πρέπει να βαρέσει μια διάλυση στα εξ ων συνετέθη, μήπως κι από τα συστατικά στοιχεία, επανασυσταθεί κάτι καλύτερο. Ημερολόγιο, μη με παρεξηγείς! Τον «Ευκλείδη» τον αγαπώ κι είναι μια όμορφη έκπληξη, κάθε φορά που καταφθάνει με το ταχυδρομείο. Καμαρώνω σα μαθητούδι.

Όμως, δεν αγαπώ καθόλου να με θυμούνται και να υπάρχω μονάχα για τις εκλογές και τις πληρωμές των συνδρομών. Δεν αγαπώ καθόλου το γεγονός πως ασχολούνται, κατά κανόνα, με τους συναδέλφους της επίσημης «Παιδείας» κι έχουν εμάς της «Παραπαιδείας» γραμμένους στους απόκρυφους αδένες τους. Λες και δε συνιστούμε μια ενιαία κοινωνία, όλοι εμείς οι απανταχού εκπαιδευτικοί, με κοινούς στόχους και κοινές αγωνίες. Γιατί πώς αλλιώς, όταν σχεδόν όλες οι εκδηλώσεις και οι ομιλίες γίνονται ώρες και μέρες, που ο δικός μας κλάδος φυσά και ξεφυσά μπροστά στον πίνακα, αντί των αγαπητών συναδέλφων που βρίσκονται σπίτι από τις τρεις (και χαλάλι τους). Γιατί στις 7 και στις 8, που τελείται σωρεία εκδηλώσεων, εμείς βρισκόμαστε συνήθως λαχανιασμένοι στους δρόμους, ώστε να βγει μια ακόμη ώρα μάθημα στου διαόλου τη μάνα ή στου διαόλου τη δεύτερη ξαδέλφη. Πού ευχέρεια ν' ανοίξεις τους ορίζοντές σου, μέσα στην ευρύτερη κοινότητα; Εννοώ εκ του σύνεγγυς, γιατί από διαδίκτυο, ου να φαν κι οι κότες. Σε λίγο, όμως, θα φτάσουμε να νομίζουμε, πως δεν υπήρχε ζωή πριν απ' το internet και πως σωστός διάλογος, χωρίς διακοσμητικές φατσούλες, είναι αγένεια.

Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή «Εταιρεία», η οποία ν' αντιπροσωπεύει το (διδακτικό, φοιτητικό, μαθητικό ή άλλο) μαθηματικό δυναμικό της Ελλάδας. Υπάρχουν, από την άλλη ένα σωρό δραστήριες ψυχές, μονάδες ή ομάδες, που καλύπτουν μια χαρά το κενό της προηγούμενης ανικανότητας, με συμβουλές, σημειώσεις, υποστήριξη. Συνάδελφοι γεμάτοι μεράκι, φαντασία, ενέργεια, θετική καρδιά (όχι μόνο θετικό νου), διατεθειμένοι να γράφουν και να ξαναγράφουν και να προσφέρουν ακαταπόνητα. Δεν εννοώ, φυσικά, το Μπάρλα και τον Παπαδάκη. Εννοώ εκείνους, που τους ενδιαφέρει η εκπαιδευτική διαδικασία κι όχι η επιχειρηματική ασκησολαίλαπα, υπό το πρόσχημα των πανελληνίων. Αλλά και τα γεμάτα μεράκι «πηγαδάκια» στερούνται της ευρύτητας και των δυνατοτήτων, τα οποία θα μπορούσε να προσφέρει μια επίσημη κι οργανωμένη «εταιρεία». Και δε λέω : καλός ο Ευκλείδης κι οι όμορφες ασκήσεις, καλά τ' αρθράκια και το πολύ μπλα-μπλα σε όσους προλαβαίνουν να παραστούν οπουδήποτε, καλή κι η οργάνωση των σχολικών διαγωνισμών, μα όλα τούτα είναι η μια πλευρά, μονάχα, του νομίσματος.

Πότε, όμως, η Μ.Ε. σεβάστηκε πραγματικά τον καθένα μας και την φερέλπιδα υπόσχεση εκείνη, που λανθάνει πίσω απ' όποιον αποφασίζει να επενδύσει χρόνο ή χρόνια απ' τη ζωή του στο μαθηματικό αντικείμενο; Μήπως βρίσκεται στο πλευρό των πρωτοετών και δεν το παρατήρησα; μήπως προϋπαντεί τους τελειόφοιτους στην επερχόμενη ζωή τους; μήπως προσκαλεί και συνεπικουρεί όσους αποκτούν την πρώτη τους άδεια διδασκαλίας; μήπως αγωνίζεται να διασπείρει ένα κοινό ήθος ανάμεσα μας, με συνεχή σεμινάρια, επιμορφώσεις και συζητήσεις, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια που ο διδακτικός κόσμος χάφτει μύγες, κατά κοινό παράγοντα; μήπως πάλι εξετάζει τις συνθήκες και το ήθος, κάτω από τα οποία καλούνται να υπηρετήσουν οι συνάδελφοι των φροντιστηρίων; μήπως, στα παλιά τους τα παπούτσια, καθώς πολλά μέλη είναι κι οι ίδιοι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων, οπότε δεν τους συμφέρει άμεσα να ξύνουνε πληγές; Μήπως, πάλι, όλα ετούτα τα σεβάσμια εκατό χρόνια ύπαρξης, κατάφερε η Μ.Ε. ν' αποκτήσει οποιοδήποτε πολιτικό κύρος, επηρεάζοντας τις αποφάσεις που αφορούν σε ύλη, βιβλία κι εκπαιδευτική διαδικασία; Αρκεί η κατάντια της σχολικής Γεωμετρίας, για να καταλάβει κανείς πολλά, δίχως πολλά-πολλά. Αλλά πώς, όμως; Έτσι θα τη βγάζουμε, μ' αρθράκια και διαλέξεις, να γεμίζουμε βιογραφικά, αντί να πληρούμε βίους; Πέρα, δηλαδή, απ' τον «Ευκλείδη» και τους μαθητικούς διαγωνισμούς, τι ουσιαστικό προσφέρει ή οργανώνει ή εμπνέει, τελικά, η Μ.Ε. ώστε να αμβλύνει την νεο-ελληνική μιζέρια και - γιατί όχι - να ομορφύνει, μια στάλα, τις ζωές μας;

Και ποιοι είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί οι μυστήριοι τύποι, όλες αυτές οι λίστες με τα ονόματα, που εμφανίζονται εκ του μηδενός και καταφτάνουν αθρόα τις παραμονές των εκλογών; ποιες κλίκες εκπροσωπούν; ως τσιράκια τίνος διάγουν; Γιατί, φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν εκπροσωπούν εμένα. Όχι βεβαίως εμένα προσωπικά, παρά εμένα ως τυχαίο μέλος. Και πώς να μ' εκπροσωπήσουν, εφόσον δε με γνωρίζουν στο παραμικρό κι ούτε ποτέ ενδιαφέρθηκαν να με γνωρίσουν; Πότε οργάνωσαν εκδηλώσεις γνωριμίας και συναναστροφές, συντροφιές ενημέρωσης και υποστήριξης, ομάδες αφύπνισης και παρακίνησης; Μόνον «ελάτε να ψηφίσετε» κι «ελάτε να πληρώσετε». Θα μου πεις «κι εσύ τι κάνεις; ολόκληρος άντρας; τι περιμένεις πρόσκληση;» Ανάλαβε τις ευθύνες σου! Σωστό και τούτο, αλλά σωστό και το προηγούμενο, καθώς το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Διόλου, δεν αγαπώ επίσης την ευρύτερη ακαλαισθησία και προχειρότητα, με την οποία στοιχειοθετούνται τα πάντα. Κι όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα! Ημερολόγιο, πιάσε για παράδειγμα τον «Ευκλείδη». Καλά τον είδαμε και τον χαρήκαμε. Για να πιάσουμε, τώρα, την κριτική. Το έντυπο μοιάζει να έχει ξεθαφτεί από κανά σεντούκι πειρατών ή - το λιγότερο - σοφίτα στο Μοναστηράκι. Σα φτάνει στην ξώπορτα ή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο φαίνεται ήδη πεπαλαιωμένο. Πιθανότατα να εφαρμόζουν κάποια εξεζητημένη, γραφιστική τεχνική, για να αποδίδεται ετούτο το εκπληκτικό κατόρθωμα, με τέτοια πειστικότητα. Πιθανότερο, πάλι, να πρόκειται περί απλών μπακάληδων. Νομίζω - και δεν είμαι ο μόνος - ότι η αισθητική ομορφιά έχει άρρηκτη σχέση με τη μαθηματική ομορφιά. Δεν εννοώ, σε καμία περίπτωση, μια αισθητική να συμφωνεί με τη δική μου ή κάποια πλατωνική εικόνα. Εννοώ μια αισθητική αυτοσυνεπή. Τα τεύχη του Ευκλείδη φανερώνουν αυτή ακριβώς την έλλειψη : πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα. Κανείς δεν ασχολήθηκε να δώσει στο έντυπο μορφή, να δουλέψει τις δομές, με άλλα λόγια να το αγαπήσει. Περισσότερο αγαπούμε τον Ευκλείδη, εμείς οι ταπεινοί χρήστες, παρά οι συντάκτες του. Σχεδόν, σα να βλέπω μπροστά μου, το βαριεστημένο απ' τη ζωή διεκπεραιωτή, σκυφτό στο μίζερο και σκοτεινό του γραφειάκι, να χτυπά φουρκισμένος τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο, πότε θα τελειώσουμε, να πάμε σπίτια μας. Αλλιώς πώς να εξηγήσω τις αναρίθμητες ασυνέπειες, ελλείψεις, τυπογραφικά λάθη, άθλια σχήματα, κολλημένα γράμματα, ένα πάνω στ' άλλο, σα πινακίδα σε μανάβικο; Δε μιλώ για το φτηνιάρικο χαρτί, γιατί είμαι καλοπροαίρετος. Λέω, κομμάτια να γίνει και τα οικονομικά είναι δύσκολα. Ας πούμε το χαρτί χαρτάκι. Το μεράκι, ωστόσο, είναι τσάμπα, μ' αν το βρείτε να μου το πείτε κι εμένα.

Το καλό με τη Μ.Ε. είναι ότι δε χάνει ευκαιρία, προκειμένου να ρίξει τον πήχη ακόμα χαμηλότερα. Το εορταστικό αφισάκι για τα 100 χρόνια, είναι η χαρά του αρχοντοχωριάτη. Μοιάζει με τα ξεπεταγμένα στο πόδι εξώφυλλα των φροντιστηριακών βοηθημάτων, καταδικασμένα στην αδιαφορία τόσο των δημιουργών, όσο και των χρηστών. Έχω γνωρίσει, τώρα, πολυψήφιο αριθμό μαθητών, που θα στέκονταν απείρως ικανότεροι μπροστά σε τούτη την πρόκληση, το στήσιμο δηλαδή ενός αφισέτου. Αλλά όχι, η Μ.Ε. δεν τα σηκώνει ετούτα τα λαϊκά ημίμετρα. Όπως κάθε μανάβης, που σέβεται τον εαυτό του, παρέδωσε την ευθύνη της αφίσας σε άνθρωπο, που δεν έχει προφανώς ιδέα από μαθηματικά. Έπιασε ο άνθρωπος, πέταξε δυο κύκλους εδώ, ένα «Σ» εκεί, μια κρεμάλα που μοιάζει με τετραγωνική ρίζα, κι οτιδήποτε τέλος πάντων θα περιμέναμε να κάνει κι ο τελευταίος άσχετος γραφίστας (σιγά μην πληρώσανε γραφίστα), ο οποίος αναλαμβάνει εργασίες ως προς τις οποίες είναι αδαής: googl-άρει «math symbols» κι έπειτα ψαρεύει και κάνει κολάζ τα δέκα πρώτα. Ισοπεδωτικές γραμματοσειρές, μονότονος χρωματικός αχταρμάς, μια επίπεδη λάσπη, απ' όπου τίποτα δεν ξεχωρίζει και τίποτα δεν έχει νόημα.

Μ' αρέσει που του αποδίδονται και τα εύσημα στο εσώφυλλο - μη χέσω! Που θα 'πρεπε ο υπεύθυνος να τρέξει να κρυφτεί απ' τη ντροπή του, όχι να μάθουμε και πώς τον λένε. Μα, να λέμε και την αλήθεια, δεν είναι αυτός ανάξιος κι ούτε η ντροπή δική του - μισή ή άλλο κλάσμα - καθότι ο άνθρωπος έκανε εκείνο που του ΄κοβε. Ανάξια είναι ολάκερη εκείνη η επιτροπή, η οποία ενέκρινε αυτή την αθλιότητα.

 
Όπως, ανάξιος είναι κι ο τύπος, ο οποίος στήνει τη σελιδοποίηση του «Ενημερωτικού» και χρειάζεται, κάποτε, να του μάθει κανείς, ότι μπορείς να μεγεθύνεις ή να σμικρύνεις μια εικόνα, ένα σχήμα, κρατώντας το «shift» πατημένο, οπότε και δεν αλλοιώνονται οι αναλογίες!


Ανάξια κι όλα εκείνα τα εγκληματικά ανθρωπάρια, οι ανοήμονες, οι οποίοι ενέκριναν τα ανεκδιήγητα από κάθε άποψη νομίσματα, τα οποία εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδος, και καλά τιμής ένεκεν. Αλλά καμία τιμή δεν κρύβεται σε τούτα τα αισθητικά εκτρώματα, που υποτιμούν κι αυτό το ίδιο το ασήμι - μα τι γράφω; θα υποτιμούσαν ακόμα και τον τενεκέ, αν τα τύπωνε κανείς σε αναψυκτικό. Καμία τιμή σε τούτες τα κακοτυπωμένες κάλπικες λίρες, οι οποίες ασχημονούν ακόμα κι απέναντι στα ίδια τα μαθηματικά, μ' εκείνο το απερίγραπτο i 2 = 1, το οποίο προσπερνώ ασχολίαστο, προτού εμέσσω τα σωθικά μου ( μα καλά δε βρέθηκε ένας, ένας άνθρωπος, να το προσέξει; )! Γραμματοσειρές ασύμμετρες, παράταιρες, πνιγμένες η μία με την άλλη, μια γενική κακοφωνία, που σου σηκώνει την τρίχα και την πίεση. Τούτο το νόμισμα, σταθμός στην ιστορία του κιτς κινήματος, είναι σίγουρα συλλεκτικό, υπό την ίδια έννοια που 'ναι κι ο ουροσυλλέκτης.


Ανάξιοι κι όσοι ασχολούνται με το στήσιμο και τη συντήρηση της επίσημης ιστοσελίδας, η οποία δίχως να φέρει κάποιο ιδιαίτερο γραφιστικό φορτίο κι ούτε οτιδήποτε άλλο ιδιαίτερο, μα παντελώς αδιάφορη και ασορτί με τα προηγούμενα, κατεβαίνει στους περιηγητές με την ταχύτητα, που σερφάραμε πριν είκοσι χρόνια. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, τόσοι ανάξιοι συνωστισμένοι σε μια - κατά τ' άλλα - τόσο αξιέπαινη και χιλιοτραγουδισμένη Εταιρεία; Η απάντηση με ξεπερνά, στον ίδιο βαθμό που η διαπίστωση με αηδιάζει.

Γι' αυτό σου λέω, Ημερολόγιο, ασ' τα! Έχουμε γεμίσει όχι απλά ανίκανους ανθρώπους, κάτι που θα 'ταν και στατιστικά αναμενόμενο, αλλά ανίκανες κοινότητες και τούτο είναι άπειρα λυπηρό! Οι άνθρωποι δε συμπληρώνουν πια, ένας τον άλλον, ούτε επικοινωνούν, ούτε προσέχουν. Άλλο από ναρκισσισμό και προσωπική προβολή δε μας έχουν περισσέψει και πολλά. Τσάτρα-πάτρα, να κάνουμε τη δουλίτσα μας. Εδώ, θα πρέπει να πάψω, ωστόσο, κι αν φυσικά το επιθυμώ να παραμείνω τίμιος. Γιατί κι ο ίδιος δεν κάνω τίποτα περισσότερο - ούτε για να προτρέψω, ούτε για ν' αποτρέψω - άλλο απ' το να παραμιλώ εδώ μονάχος ή πότε-πότε μαζί σου, όταν δηλαδή δε βαριέσαι και με παρακολουθείς. Αυτά, λοιπόν, Ημερολόγιο. Τα 'βγαλα από μέσα μου και καταπώς ηρέμησα. Ημερολόγιο, γιατί; Γιατί να περιτριγυριζόμαστε από τόσους ανάξιους, τόσους και τόσους που μας βρωμίζουν και μας ασχημαίνουν τη ζωή;!

Καληνύχτα ...

No comments :

Post a Comment